کمبود اخلاط، حلقه ای مفقوده در تشخیص افتراقی بیماری ها

بدن انسان از اخلاط اربعه به وجود آمده است و صحت بدن با اعتدال اخلاط در کیفیت و کمیت محقق می شود. اگر یک یا همه اخلاط در کمیت زیاد باشند موجب امتلا و بیماری های خاص خلط مربوط می گردند و چنانچه بعضی از اخلاط از آنچه که مورد نیاز است کمتر باشند موجب بیماری و چه بسا مرگ می شوند. کمبود یک خلط می تواند به صورت کاذب موجب بروز علایم افزایش خلط مقابل گردد و در صورتی که این اختلال تشخیص داده نشده و به عنوان غلبه خلط تحت درمان قرار گیرد نه تنها بهبودی حاصل نمی گردد بلکه ممکن است عوارض نامطلوبی را نیز به دنبال داشته باشد. در کتاب های طب سنتی ایران کمبود اخلاط در فصل مستقلی مورد بحث واقع نشده است و حکما به صورت پراکنده به این مطلب اشاره کرده اند. به همین سبب با جستجو در متون اصلی طب سنتی دیدگاه حکما بررسی و تبیین گردید.